Voorbereiding
De laatste dag in Taiwan. We worden wakker in ons vertrouwde hotel, na een heerlijke nachtrust. We hebben uitgeslapen en moeten ons enigszins haasten naar het ontbijt. We genieten een laatste keer van de klassiekers. Sharon een bord vol broccoli, ik sticky rice balls. Daarnaast probeer ik op de valreep ook de ingelegde paddenstoelen met szechuanpeper. Wellicht heb ik dit al verteld, maar ondanks dat het een peper heet, is het dat officieel niet. Het is meer een plant die je tong verdoofd en dus niet zo zeer scherp. Het verdovende effect in de mond is zeer duidelijk, er is niet bespaard op szechuan.
We checken uit om 12 uur en denken eigenlijk direct aan lunch. We besluiten het Japanse tentje wat we eerder bezochten deze reis nog eens te bezoeken. Dit keer bestelt ik de Daimyo iekei tonkotso, een noedelsoep op varkensvleesbasis met toevoeging van sojasaus en gedroogd zeewier. Sharon blijft bij de eerder bestelde gyoza's. 
Voorlopig wel genoeg eten, nu is het zaak om onze koffers ergens te bewaren zodat we vrij zijn om nog wat dingen te doen vandaag. We reizen daarvoor vast naar het vliegveld. Na enig zoeken weten we bagagekluizen te vinden die nog vrij zijn en zijn we van onze ketenen verlost.
Het laatste uitje
We hebben een van Sharon's favorieten voor het laatst bewaard, we gaan naar het Jurassic Museum. Dit ligt in een van de kleinere steden rondom het vliegveld. Er is gelukkig een directe busverbinding, die we snel weten te vinden.
Het stadje waar we heengaan heet Nankan en we krijgen al snel de indruk dat het niet heel toeristisch is. Het is een van die vele steden in de wereld waar mensen gewoon leven en er naast winkels en torenflats gewoon niet heel veel te zien is. Er loopt een hele drukke straat doorheen, daarover rijdt de bus. Wellicht doen we het onrecht, maar we besluiten Nankan niet verder te verkennen dan de weg die we naar het museum moeten lopen.
Het museum zelf heeft een wat vreemde ingang, die meer aan een hotel doet denken. De deuren gaan ook alleen open als je op de bel drukt. Vervolgens gaat er een trap direct naar beneden en kom je uit in een ondergrondse ruimte die vooral uit marmer of een ander wit gesteente lijkt te bestaan. Bij de balie zit een vrouwtje die oprecht verbaasd lijkt dat wij het museum willen bezoeken. Ze vraagt ons direct een online enquête in te vullen met vragen over hoe we hier toch beland zijn en waarom. Ze spreekt niet veel Engels, maar doet haar best ons op weg te helpen. De expositie begint direct naast haar balie. Alle borden die wij zien zijn alleen in het Chinees, dus we trekken direct onze mobiele telefoons met Google Translate tevoorschijn. Ze wijst ons nog vriendelijk op 2 QR codes die verstopt zijn aan de muren, deze blijken wel beperkt Engelse informatie te hebben. Google Translate blijkt echter prima te werken, daar komt bij dat wij toch meer visueel zijn ingesteld.
Wat is er dan te zien? Het lijkt vooral te gaan over hele oude stenen en hoe deze ontstaan. Er liggen vooral heel veel voorbeelden van prachtige mineralen, amber en metalen. Ook zijn er enkele oude fossielen te bewonderen. Het museum blijkt opgezet door een Taiwanees die tijdens zijn studie in de Verenigde Staten heel enthousiast fossielen ging zoeken. Dat is inmiddels dusdanig uitgebreid dat het Jurassic Museum het gevolg is. Leuk detail is dat je heel veel van de museumstukken lijkt te kunnen kopen, of ze hebben hier een obsessie met de waarde van elke steen.
Wij brengen toch 1,5 uur door in de kleine museum, vooral omdat er echt hele mooie stenen en sieraden te zien zijn. Daarna verlaten we voldaan het gebouw en pakken we de bus terug naar het vliegveld. Vanaf nu kan het grote wachten beginnen. Eerst eten we nog wat in de foodcourt van het vliegveld. Hier vind ik een restaurantje in de thema van het boek wat ik aan het lezen ben: Romance of the three kingdoms. Ik verwacht dat niemand die dit leest hier net zo enthousiast van wordt als ik, maar ik ben dolgelukkig met de Liu Bei schaapssoep. Het is nog verrassend lekker ook. Sharon sorteert vast voor op onze terugkeer naar Europa en bestelt een pasta carbonara. In Italië zou je de doodstraf krijgen voor de versie die ze geserveerd krijgt (het voldoet aan geen enkel carbonara recept), maar het smaakt in ieder geval prima.
Restjesavond
Als afsluiting van dit blog, wil ik van alle diverse onderwerpen die niet het blog hebben gehaald een heerlijke ratatouille maken die hopelijk samen een smakelijke afsluiter vormen van dit blog. Kortom: het is restjesavond. Ik serveer u de ingrediënten hieronder in losse vorm.
Toiletten
Ik kan heel veel schrijven over toiletten. Ik ga ook best wel wat opschrijven over toiletten. Ik ga geheel ongevraagd een top 3 analyse geven van de Japanse toiletten die wij op de reis hebben mogen ervaren. Maar eerst een kort feitje over urinoirs: de urinoirs die ik heb mogen bezoeken in Taiwan, reiken allemaal tot de grond. Wat maakt dat uit, hoor ik de mensen die langer zijn dan 1,80m denken? Nou, voor kleine mensjes is het heel fijn als je niet op je tenen hoeft te staan bij het plassen. Nadeel: het kan wel wat meer spetteren bij je schoenen.
Dan zoals beloofd de top 3 Japanse toiletten:
nummer 3: Panasonic
De Panasonics die wij hebben mogen ervaren hebben weliswaar een goed doorspoelsysteem (een straal die uit de wand direct alles in de buis schiet), en een heerlijk verwarmde bril, maar verliest punten op sproeiopties. Waar andere Japanse toiletten een verstelbaar sproeiertje hebben voor een correcte positionering onder het achterste, heeft de Panasonic een straal die automatisch van voren naar achteren gaat. Toch minder precies.
nummer 2: Toto
Dit is absoluut een fijn merk en wij hebben diverse varianten mogen meemaken. Op het vliegveld de basisopties met minder opties en geen toiletbril verwarming, maar in diverse hotels de versie met alle opties. Instelbare sproeier en watertemperatuur is absoluut een winnaar. Enige reden dat Toto niet nummer 1 is, is het doorspoelsysteem. Anders dan de Panasonic en de nummer 1, is dit vergelijkbaar met een normaal toilet.
nummer 1: HCG
Eerlijk is eerlijk, we hebben niet op veel HCG's mogen zitten, maar de spaarzame momenten dat het wel zo was, was een plezier voor het achterste. Verwarmde bril: check. Instelbare sproeier: check. Instelbare temperatuur: check. En voor de eindsprint: een fantastisch afspoelsysteem met harde straal. Ik beveel het uw billen warm aan.
bordjes
Taiwan is een land van waarschuwingsbordjes. Dat kan heel praktisch zijn, zoals pas op het is glad. Het kan ook dreigend zijn, zoals geen gordel om betekent dat je dood gaat. Leuk zijn de bordjes die vooral gericht lijken op mensen die normaal een Darwin Award zouden winnen. Zo wordt er bij de roltrap gewaarschuwd om niet buiten de roltrap te kijken als die net langs een stenen muur gaat. Er wordt gewaarschuwd om niet met rubberen Crocs tegen de rand van een roltrap te leunen. Zo hebben we veel leuke voorbeelden gezien. Een kleine selectie hieronder (als het me lukt te uploaden voor ons vliegtuig vertrekt).
Mascottes
In Taiwan lijkt de maatschappij wat zachter. In sommige gevallen letterlijk, omdat voor van alles mascottes worden gebruikt. De treinen hebben een beer-conducteur met een petje. De Line chat app heeft ook een beer, waarmee je onder andere een buigende emoticon hebt (veelvuldig gebruikt door onze B&B host bij bedankjes). Eigenlijk zijn het vooral veel beren, nu ik erover nadenk. Ook hieronder een overzicht van een aantal voorbeelden.
Rijen
Iets wat heel goed gebeurt hier is het managen van wachtrijen en grote groepen mensen. Geen overbodige luxe in een land zo dichtbevolkt als Taiwan. Wat ze erg goed doen in het openbaar vervoer, is overal vakken tekenen waar je moet wachten en waar de andere mensen moeten uitstappen. In tegenstelling tot Nederland, vormen mensen ook braaf rijen. Als een roltrap vol is, lopen mensen netjes helemaal naar het einde van de rij voor de roltrap in plaats van te proberen tussen te voegen. Alles loopt daardoor beter door en de drukte valt ook mee doordat er niet gevochten hoeft te worden in spitsuur om op de bestemming te komen.
Knippergeluid
Bussen en andere vrachtwagens hebben naast een knipperlicht, ook een indringende pieptoon als ze afslaan. Erg veilig zou je in eerste instantie denken, echter leidt dit wel tot een overdosis aan geluiden op de weg. Komt bij dat buschauffeurs hun knipperlichten en geluiden hier overmatig gebruiken, ook soms ver voor de afslag. De straten kunnen dus erg lawaaierig zijn.
fooien
Laatste restje, geld en fooien. Het is heerlijk om in een land te zijn waar je niet constant hoeft te onderhandelen of mensen moet overcompenseren met een fooi. Het kan hier zelfs als belediging worden ervaren als je teveel geld geeft en mensen doen dan ook alle moeite om je keurig je wisselgeld te geven, hoe weinig ook. Zelf ervoeren we dat ook, bij een tentje betaalden we per ongeluk 50 TWD (1,35 euro) teveel en vertrokken. Het meisje kwam uiteindelijk achter ons aangerend om het geld alsnog terug te geven. De enige uitzonderingen zijn gratis stadstours (dan staat er aangegeven dat een fooi niet is inbegrepen) en straatmuzikanten.
Tijd is op! We moeten bijna boarden. Uiteraard zijn er nog veel meer restjes, maar een blog moet ergens eindigen. Bedankt voor het lezen!
This featured blog entry was written by Theemp from the blog Taiwan.
Read comments or Subscribe
